Prolog - "To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia."

Witam. Przeniosłam się na Blogspot, ponieważ Onet sprawiał pewne "problemy". (logowanie się, nie dodawanie komentarzy) Mam nadzieję, że to zmiana na lepsze. (Dziękuję Virus Ci za polecenie Blogspota, bo jakby nie patrzeć, to dzięki Tobie uświadomiłam sobie, że Onet lubi wycinać 'numery'. )

Bez zbędnych słów - zapraszam do czytania.

Prolog

"To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia."

- Jonathan Carroll

- Znów o nim myślisz? – Do niewielkiego, zrujnowanego pomieszczenia, o podrapanych ścianach koloru biszkoptów, ogarniętego bałaganem, weszła młoda dziewczyna. Za każdym razem, gdy przychodziła odwiedzić swojego najlepszego przyjaciela, było coraz gorzej. Na drewnianej podłodze, w wielu miejscach zaplamionej, walały się śmieci wszelakiej maści; począwszy od pustych butelek po napojach, puszkach po piwach, paczkach po papierosach i chipsach, przez opakowania na żywność, w szczególności ramen, a kończąc na brudnych ubraniach, które odnajdywały tam swoje powołanie. Ściany z odrapaną tapetą w wielu miejscach naznaczone były graffiti, wykonanymi przez właściciela owego pokoju. Dziewczyna musiała przyznać, że miał talent i marnował go na ulicy. – Mówiłam ci już, przestań się tym przejmować. To był wypadek, śledztwo to potwierdziło!

Chłopka siedzący na starym materacu pod oknem, spojrzał na nią nieobecnym wzrokiem, poczym ponownie wrócił do poprzedniego zajęcia, zupełnie ignorując dziewczynę stojącą w drzwiach. Zdjęcia, wycinki z gazet i kilka części samochodowych leżało na jego kolanach, i to właśnie na nich skupił swoją uwagę. Zirytowana jego zachowaniem, z rosnącą złością, podeszła do niego i szybkim ruchem złapała za podbródek.

- Spójrz mi w oczy, Naruto – warknęła, zmuszając go, by popatrzył w soczystą zieleń jej tęczówek. Gniew, troska i smutek; tyle udało mu się wyczytać, otumaniony narkotykiem nie reagował. – Brałeś. – Zacisnęła usta w cienką linię.

- Zostaw mnie – sarknął, odwracając głowę. – Nie możesz zrozumieć, że nie wierzę by to był wypadek? Po prostu nie wierzę.

- Śledztwo wykazało, że samochód był niesprawny. Policja…

- Policja to może pocałować się w dupę. Wszystko robią na odwal się, byle by sprawę zakończyć, nie ważne czy mają rację, czy też nie. – Spojrzał ostro na dziewczynę, na jej różowe, zniszczone włosy i zapadnięte policzki. – Sakura, sama wiesz, że psom nie można ufać. Węszą wszędzie, udają, że wiedzą wszystko, jeśli pochodzisz z ulicy już jesteś podejrzany. Zasrana sprawiedliwość, tworzą świat, w którym to oni są panami. Dla nich nie ważna jest prawda!

Sakura westchnęła, spoglądając smutno na zaciętą twarz Naruto. Było jej go żal. Nikomu nie życzyła losu, jaki spotkał tego przystojnego i niegdyś pełnego życia, blondyna.

Wielkie ambicje, marzenia, plany; wszystko to znikło w ciągu jednej chwili. Uderzenie, zgrzyt metalu o metal, głośny huk, a potem wybuch zatrząsł trybunami. Iskry zatańczyły wokół płonących samochodów, niczym ogniki zwiastujące śmierć, karmione ciszą i strachem, przybierały na sile, poczynając sobie coraz śmielej. Dym z niemym błaganiem wzbijał się ku górze, przysłaniał widok tragedii. Siedemnastoletni chłopak widział. Stał i widział śmierć; piękną, rudowłosą kobietę, o oczach intensywnej barwy morza, w zwiewnej, błękitnej szacie, pochylającą się z wyciągniętą dłonią nad samochodem, wciąż stojącym w ogniu. W ułamku sekundy dostrzegł swego ojca, który wraz ze śmiercią odchodzi w dal; oboje uśmiechali się do niego pogodnie. A on stał. Stał i patrzył przed siebie, nie reagując na nic. Na ludzi, którzy popychali go, chcąc jak najlepiej zobaczyć pozostałości po wozach; na pocieszające szepty litości ze strony znajomych ojca, obejmujące i przytulające go do siebie kobiety. Jego świat stracił wszelkie barwy; szarość wciągnęła go w odmęty przedmiejskiej dzielnicy. Stał się dzieckiem ulicy.

- Po co przyszłaś? – Z otępienia wyrwał ją chłodny głos Naruto, a do nozdrzy doleciał drażniący zapach dymu. – Czyżby Shikamaru zaplanował w końcu jakiś ruch? „Suna” za bardzo się panoszy ostatnio po naszym terenie. – Przyglądał się jej nieobecnym wzrokiem, spokojnie dopalając papierosa.

Dziewczyna pokręciła przecząco głową.

- Kiba powrócił ze zwiadu. Wynika na to, że pojawił się nowy wróg. Na północnych obrzeżach doszło do morderstwa w celu rabunku. Nie wygląda to na robotę „Suny”, to nie ich metody – odpowiedziała nerwowo spoglądając w błękitne oczy Naruto. – Shino pochwycił również wieści, że gang nazywa się „Taki”. Póki co, nie wiemy nic więcej.

- I jakie jest moje zadanie? – zapytał, wyrzucając niedopałek przez okno, w którym brakowało szyby.

- Musisz przeniknąć do środka.

- Czyli być szpiegiem w ich gangu?

- Dokładnie.

- Przekaż Shikamaru, że mam inne sprawy na głowie, niż odgrywanie roli w tym teatrzyku – warknął wstając i otrzepując się z popiołu, spojrzał na Sakurę. Głową wskazał jej wyjście.

Posłusznie wstała.

- Ale… - zaczęła, jednak powstrzymał ją chłodny wzrok chłopaka.

- Nie ma żadnych „ale”, Sakura. – Założył na siebie za dużą, czarną bluzę, zarzucając na głowę kaptur. – Teraz idź, przekaż moją odpowiedź.

- Przekażę, jeśli powiesz, co zamierzasz. – Stanęła w drzwiach, krzyżując ręce na piersi. Nie mogła pozwolić mu na żadne głupstwa, a znając go, zapewne wpakowałby się w jakieś tarapaty. Za wiele dla niej znaczył, by pozwoliła mu działać na własną rękę. Był jak brat, którego nigdy nie miała; kimś, kto zajmował ważne miejsce w jej nędznym życiu prostytutki.

- Nie szantażuj mnie – syknął. Nie chciał nikogo w to mieszać. To była jego sprawa, jego zemsta. Ufał swoim przyjaciołom, to dzięki nim przeżył na ulicy, nauczył się trwać przy życiu, bronić tego, co jeszcze mu pozostało. Ale to nie dotyczyło „Konohy”, by prosić ich o pomoc i narażać na niebezpieczeństwo. Mieli zbyt dużo problemów na głowie, by jeszcze zajmować się jego sprawą. – Jeśli nie wyjdziesz stąd, sam cię wyrzucę.

- Powiedz przynajmniej, kiedy wrócisz – spytała zrezygnowana, zasłaniając twarz długimi kosmykami różowych włosów. Nie chciała pokazać, że płacze. Łzy na ulicy były oznaką słabości, uczuć, które powinno się pozbyć, by przetrwać.

Naruto podszedł do niej i lekko przytulił. Pociągnęła nosem, chcąc się uspokoić.

- Niedługo, obiecuję. – Pogłaskał ją delikatnie po głowie, w troskliwym geście. Mimo wszystko czuł żal do siebie, że musi ją zostawić. Trzymać w kłamstwie i niepewności. Nie miał wyjścia, musiał się zemścić. Spokój ducha to coś, czego pragnął ponad wszelką miarę. – Idź już.

Dziewczyna odsunęła się i bez słowa zaczęła zbiegać po skrzypiących schodach. Smutek sprawiał, że jej serce krzyczało, wyrywało się z piersi. „Naruto, zostań!” I co z tego, skoro głos ugrzązł w jej gardle? Wiedziała, że i tak nic nie wskóra. Był zbyt uparty.

- Sakura! – Do jej uszu doleciał jego cichy krzyk, odbijający się echem od zniszczonych ścian. Tchnięta nadzieją, zatrzymała się, nasłuchując. – Nie szukajcie mnie!

Iskierka, która na moment zapaliła się w jej sercu, zgasła. Znów ogarnął ją smutek. Miała złe przeczucie, że los blondyna zmieni się diametralnie. W jakim kierunku podąży jego dusza?