Rozdział V

Jestem z siebie dumna! Rozdział ukończyłam w terminie, to aż dziwne: ) Nie sądziłam, że się wyrobię, zważywszy na fakt, że od Święta Zmarłych jestem chora (a mówią, że Theraflu to numer jeden na grypę - gówno prawda! ) i nie czuję się najlepiej. Dlatego rozdział może nie być najlepszy, ostatnio coś mi zupełnie nie idzie.

Jeśli zauważysz jakiś błąd lub niezgodność, prosiłabym o wypisanie ich. Bez Worda naprawdę trudno wyłapać mi wszelkie literówki, błędy ortograficzne i wszelkiej maści potknięcia gramatyczne i stylistyczne także.

Jak zapowiadałam, jest nowy wygląd. Jeszcze zmienię nagłówek, ale to dopiero jutro. Może ten wygląd nie jest najlepszy, ale nic ciekawszego nie mogłam znaleźć. A to jakoś tak mi pasowało, i nieważne, że to wcale nie jest Tokio, a Shanghai.^ ^"

Mam wstępne pomysły na kolejne opowiadania, tylko problem w tym, że nie potrafię się zdecydować. Chciałabym zrealizować każdy, ale nie chcę porywać się z motyką na księżyc, ani przeceniać swoich możliwości. Jestem zbyt leniwa, by tworzyć kilka historii w jednym czasie, dlatego to od Was zależy, co pojawi się po zakończeniu NaruSasu: "To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia." Blog pozostanie w tematyce NaruSasu (bądź SasuNaru), więc to jest bez zmian: ) Poniżej znajdują się krótkie opisy planowanych opowiadań i sonda. No to, głosujcie. Zakończenie nastąpi za dwa tygodnie, 22 listopada, wraz z pojawieniem się kolejnego rozdziału.

1. NaruSasu "Krok w tył, dwa kroki w przód": czas rzeczywisty; Breakdance - od dziecka jest całym ich światem. Gdy przyjaźń przeradza się w zaciętą rywalizację, walkę o uznanie i popularność, pojawia się ktoś, kto raz na zawsze namiesza w ich życiu. Producent filmowy właśnie tu, w Akicie, poszukuje młodych tancerzy. Dwaj wrogowie stają przed trudnym wyzwaniem; bo jak tu grać parę przyjaciół, gdy nienawiść przysłania wszystko inne?

2. SasuNaru "A kiedy już z kokainy zrobiony będzie śnieg": czas rzeczywisty; Od rana do wieczora wciąż ta sama monotonia - stop! Trzeba coś zmienić w życiu! Na pomoc znudzonemu kierowcy tira przybywa szalony autostopowicz. Istny chaos i ciąg niepowodzeń, zbiegi okoliczności i wszelkie przypadki, i wypadki niewytłumaczalnie wciąż krzyżujące ich drogi, każdego by połączyły. Oni nie stanowią wyjątku.

3. NaruSasu "Taniec z mieczem": czas średniowiecza; Taniec z mieczem - brzmi banalnie? To tylko złudne wrażenie. Trening fechtunku wcale łatwy nie jest, o czym doskonale zdążyli przekonać się przyszli wojownicy. Czy bez wsparcia da się przetrwać tą walkę w pocie i łzach? Czasem wróg pomoże bardziej niż przyjaciel, dając powód do dalszego doskonalenia się. Ale czy to wystarczy?

4. NaruSasu "W pogoni za śmiercią": czas średniowiecza, fantasy; Nastały złe czasy, czarne kruki coraz częściej pojawiają się na błękitnym niebie. Giną ludzie i wojownicy, a sprawca pozostaje nieznany. Czy sprytny złodziej wraz ze swym nierozłącznym towarzyszem, słodkim lisem i tajemniczy zwiadowca będą w stanie odkryć kto za tym stoi?

5. SasuNaru (w tle KakaIta - prawdopodobnie) "W sidłach władzy": czas średniowiecza; "Zasady są po to, by je łamać" - myśl przewodnia obu pretendentów do objęcia panowania nad całym królestwem "Konoha". Dwaj bracia nieskorzy do władzy i znudzeni życiem na zamku, wyruszają we własną podróż w poszukiwaniu przygód. Nieświadomi zbliżającej się wojny, narażeni na niebezpieczeństwo, świadkowie okropnych wydarzeń, brną dalej przed siebie. Spiski i intrygi, wraz z niezdarnym medykiem i tajemniczym wojownikiem, staną im na drodze.

->Sonda<-

Rozdział V

"Gdy cię mają wieszać, poproś o szklankę wody. Nigdy nie wiadomo,
co się wydarzy, zanim przyniosą."

- Andrzej Sapkowski

***

- Musimy jak najszybciej opuścić to miejsce! - Krzyki mężczyzn.

- Co się dzieje?! - Piski dziewczyn.

- Spierdalamy stąd! - Warkot silników.

- To policja?! - Pytania bez odpowiedzi rzucane w kotłujący się tłum.Parking z każdą chwilą pustoszał coraz bardziej. Żałosne wrzaski zagubionych osób, ponaglanie towarzyszy, pracujące maszyny i ten zapach palonej gumy. Strach. Panika. Adrenalina. Krew zbrukała szarą ścianę; przeraźliwy wrzask konającej dziewczyny, niefortunnie potrąconej przez pędzący samochód przeciął panujący harmider.
Prawdziwe życie - każdy dbał tylko o siebie.

Oboje wypadli z wozu, rozglądając się pospiesznie dookoła. Skowyt alarmu ponownie wzniósł swój przeraźliwy ton, ogłaszając zbliżające się niebezpieczeństwo. Hałas przybrał na sile. Chłodne macki strachu owijały się wokół nich, studziły podniecenie, które wciąż trawiło ich ciała. Zdezorientowani próbowali zrozumieć rozgrywającą się przed nimi scenę, otępieni obserwowali oddalające się samochody, jakby to zupełnie ich nie dotyczyło.

- Sasuke! - Głośny, dziewczęcy pisk przywrócił bruneta do rzeczywistości. Jej zmierzwione włosy powiewały w biegu połyskując czerwienią, okulary ledwo trzymały się na nosie. Stukot obcasów nieprzyjemnie pulsował w skroniach. - Musimy uciekać, szybko!

- Budynek jest otoczony! - Krzyknął Suigetsu, pojawiając się znikąd i w pośpiechu wsiadł do swojego samochodu. - To coś poważnego, nigdzie nie widziałem mistrza Orochimaru! - Zatrzasnął za sobą drzwi, odpalając silnik.

- Naruto, wsiadaj do środka! - rozkazał Uchiha, odzyskując panowanie nad sobą. - Gdzie Juugo?!

- Nie wiem, był tuż za mną! - pisnęła spanikowana Karin, odwracając się za siebie. - Widzę go, biegnie tu! - Wskazała dłonią na malejący z każdą chwilą tłum, przez który przepychał się pomarańczowo-włosy mężczyzna. Alarm ucichł, jednak hałas wciąż rozsadzał czaszkę.

- Za mną, nie rozłączać się! - Uchiha wsiadł do swojego wozu, odpalając silnik. Kątem oka zanotował, jak dziewczyna i jego przyjaciel znikają we wnętrzu porshe. - Zapnij pasy, młotku, to będzie szalona ucieczka. - Blondyn przełknął ślinę. Nienawidził szybkiej jazdy, nie wtedy, kiedy życie stawiało się na szali śmierci.

Trzy metalicznie czarne samochody w jednej chwili ruszyły przed siebie, zgrabnie wymijając stojące kolumny i zniknęły w jednym z ciemnych tuneli. Granatowe podświetlenie podwozia sygnalizowało gotowość do prawdziwej jazdy. Był to umówiony znak, że teraz wszystko jest na poważnie. Zaczęło się; ich własny wyścig ku wolności.

- Karin, sprawdź sytuację na mieście - rozkazał Sasuke, przykładając do ust nadajnik CB radia, ustawiony na kanale trzynastym, na którym zawsze się kontaktowali. Jego głos był spokojny, jednak dało się wyczuć nerwowe drgania. Naruto obserwował go kątem oka, wciąż nie rozumiejąc, co się właściwie dzieje. Miął w dłoniach czarną, przyjemnie pachnącą koszulkę Uchihy. Cholera, to nie czas by się podniecać!, pomyślał, przygryzając dolną wargę. W dość szerokim tunelu minęli dwa, białe samochody.

- Jest źle! - Z głośnika doleciał nieco zagłuszony głos. Jego barwa wskazywała, że dziewczyna jest naprawdę wystraszona. - Shinjuku obstawiona przez policję, to samo z Shinagawą! W ogóle, Shibuya otoczona jest przez krążące patrole, złapano już wielu z nas! Co robimy?!

Brunet zaklął szpetnie. Zmarszczył brwi, zaciskając pięści na skórzanej kierownicy. Co robić? To jedno pytanie jak echo odbijało się w jego głowie. Gdzie jechać? Nie wiedział. Liczyć na szczęście i przebić się przez blokadę? Nie był bezmyślnym głupcem. Zwilżył językiem usta, odnotowując, że zbliżają się do końca tunelu.

- Skieruj się na Ueno, nawet jeśli zaczną nas ścigać, tam bez problemu ich zgubimy - podsunął Naruto, obserwując uważnie mężczyznę. Dopiero teraz zauważył, że jego twarz jest naprawdę męska, o ostrych rysach, jednak mająca w sobie coś subtelnego. Czarne oczy, o migdałowym wykroju zwróciły się w jego stronę z dziwnym błyskiem, takim odległym, jakby ich właściciel dryfował po obrzeżach swej świadomości.

- Ueno - szepnął w przestrzeń. - Nie ma mowy - dodał po chwili, a jego spojrzenie znów stało się chłodne i opanowane. Blondyn odwrócił speszony wzrok; miał złe przeczucia, że przywołał jakieś przykre wspomnienie w pamięci bruneta i ta złość, która zadźwięczała w jego głosie była skierowana właśnie do niego.

- Sasuke, to może być dobry pomysł - powiedział Suigetsu, jak dotąd przysłuchujący się całej rozmowie. Zrównał się z wozem Uchihy ignorując, że jedzie pasem pod prąd.

- Tam jest czysto, w razie czego łatwo będzie zgubić pościg! Naruto może mieć rację! - poparła go Karin. Najmłodszy chłopak uśmiechnął się pod nosem. Oczywiście, że mam rację! Przecież to teren "Konohy", znam go jak własną kieszeń!, pomyślał, czekając na reakcję bruneta.

- Dobra, ustal trasę - rzucił po dłuższej chwili Sasuke, gdy szarość na tle czerni zbliżała się coraz szybciej, a dźwięki miasta i policyjnych syren stawały się głośniejsze.

- Tak jest! - odpowiedziała Karin, wpisując właściwe frazy w laptopa trzymanego na swych kolanach. Bez problemu ustaliła najszybszą i najbezpieczniejszą drogę, podając dokładne instrukcje swym towarzyszom.

- Jedziemy w linii, Suigetsu, pilnuj tyłów! - rozkazał Uchiha, gdy wynurzyli się z tunelu wprost w odmęty tętniącego życiem miasta i szpony policyjnych sępów.

***

Trzy samochody wypadły z tunelu z zawrotną prędkością. Światła zagrały na metalicznej karoserii sprawiając wrażenie, jakby to spadające gwiazdy przecięły przestrzeń. Warkot silników wystraszył stojących najbliżej policjantów, zmuszając ich do odskoczenia w bok. Wycie syren, rzucających krwawy poblask i rząd czarno-białych pojazdów nie stanowił dla ścigantów problemu. Mknęli prosto na stojące wozy, starając się wyzbyć strachu. Koła cięły asfalt, serca biły coraz szybciej.

- Sasuke! Draniu, kurwa! Nie! Idioto, zabijesz nas! - wrzeszczał spanikowany blondyn widząc jak światła zbliżają się z każdą chwilą, jak jadą wprost na czołowe zderzenie. - Jestem za młody, że umierać! - zawył rozpaczliwie zamykając oczy i wyobrażając sobie, że jest zupełnie gdzie indziej. Nie w tym pachnącym nieziemsko samochodzie, a we własnym domu, bezpiecznym i cichym. Przez bijące ze strachu serce oddychanie przychodziło mu z trudem, adrenalina szumiała w głowie.

Byli coraz bliżej, dystans z każdą chwilą się zmniejszał. Uchiha dostrzegł przerażone spojrzenie policjanta i już wiedział, że wygrał. Że ryzyko popłaciło. Uśmiechnął się ironicznie pod nosem, przekonując samego siebie o swojej wygranej, by nie stchórzyć w ostatnim momencie.

Jeszcze trochę.
Bez strachu.
Nie pękaj.
Dasz radę.

Policyjny samochód w ostatniej chwili zrobił miejsce pędzącym ścigantom, przyznając się do swojej porażki. Świst powietrza wzbił w górę tuman piachu, który zawirował za oddalającymi się pojazdami. Uchiha mimowolnie się zaśmiał.

- Łooo, Sasuke, to było fantastyczne! - wykrzyknął entuzjastycznie Suigetsu, obserwując w lusterku oddalające się czerwone syreny. - Już myślałem, że to będzie ostatnia chwila w moim życiu, a tu ciach, jedziemy dalej! Normalnie podniecające przeżycie, jak widok niezłej laski!

- Tylko jedno ci w głowie - parsknął Juugo, włączając się do rozmowy. - A Karin prawie się zesikała ze strachu - dodał rozbawiony obserwując swoją towarzyszkę, która cała czerwona, ze wstydu i złości, zaciskała pięści i obrzucała go morderczym spojrzeniem.

- Juugo! - krzyknęła, wyrywając nadajnik z jego ręki. - Ja się wcale nie bałam, wiedziałam, że ci się uda, Sasuke! - zaszczebiotała, obserwując przy okazji ekran monitora. - Trasa póki co, czysta.

- No pewnie, tak jak wiedziałaś, by dziś założyć te seksowne, czarne majteczki z...

- Suigetsu! Jeszcze jedno słowo, a jak tylko się zatrzymamy, przywalę ci prosto w niewyparzoną gębę i kopnę w te twoje niewyżyte seksualnie, cztery litery! - wrzasnęła , aż radio zazgrzytało.

- Uspokójcie się! - syknął Sasuke, zwinnie omijając jadące samochody. Mimo późnej pory, ruch na ulicach był spory, jednak to nie było nic dziwnego. To miasto żyło nocą. - Skupcie się na jeździe, z radia korzystajcie tylko w ważnych sprawach - upomniał ich, zmieniając przy okazji bieg. - I utrzymujcie szyk.

Blondyn wpatrywał się w widoki za oknem, próbując uspokoić szybko bijące serce. Bał się. W tamtej chwili odrodziło się w nim wspomnienie. To jedno z tych najgorszych, sprawiających niewyobrażalny, psychiczny ból. Był tak blisko wypadku, wypadku, który mógł skończyć się śmiercią. Zawrotna prędkość, jazda bez hamulców - coś, czego bał się przede wszystkim. Nie chciał zginąć tak, jak ojciec.

- Naruto? - spytał Sasuke, patrząc to na chłopaka, to na drogę. Nie otrzymał jednak odpowiedzi. - Wszystko w porządku, młotku? - I tym razem zero reakcji, jednak mężczyzna zauważył jak drży, lekko, ale drży. - Młotku, do cholery! Odpowiedz - warknął, zirytowany brakiem odzewu.

- Nie jestem młotkiem - mruknął, udając, że mijane szybko wystawy sklepowe, wszelkie bilboardy i neony pochłaniają całą jego uwagę. - I tak, wszystko w porządku. - Starał się by głos brzmiał pewnie, by nie krył w sobie strachu, który tak wyraźnie rysował się na jego twarzy.

- Drżysz - stwierdził spokojnie brunet, skręcając gwałtownie w lewo. Zarzuciło samochodem, opony pozostawiły ciemny ślad na jezdni. - Czego się boisz?

- Niczego się nie boję! - warknął, uparcie wpatrując się w światła, tworzące różnokolorowe smugi. Nie chciał o tym rozmawiać. To był jego strach, jego słabość.

- Spójrz na mnie.

- Po co mam na ciebie patrzeć? - spytał, nie rozumiejąc, o co może chodzić mężczyźnie. Czy chce go wyśmiać za brak odwagi? W końcu on był odważny, nie stchórzył w obliczu niebezpieczeństwa, ba, specjalnie ku niemu zmierzał. Nie zachowywał się jak idiota, wrzeszcząc i modląc się o życie.

- Po prostu spójrz - poprosił. W jego tonie było coś, co zmusiło chłopaka do odwrócenia się, do spojrzenia w te onyksowe tęczówki, nic nie wyrażające. - Wspomnienia, tak?

Oczy Naruto rozszerzyły się ze zdziwienia. Jego twarz o delikatnych, jednak męskich rysach była jaśniejsza niż zazwyczaj. Strach odcisnął na nim piętno, mając swoje odbicie w szklącym błękicie.

- Skąd... - zaczął, jednak przerwało mu stanowcze uniesienie ręki, która po chwili wróciła na swoje miejsce, zmieniając bieg na wyższy.

- Zapomnij o tym - rzucił Uchiha, lekko uśmiechając się do blondyna. Karmienie duszy złymi wspomnieniami, przywoływanie w pamięci przykrych wydarzeń, życie przeszłością - on to doskonale znał. Wiedział, że to najgorsza droga, że zadaje największy ból. Chciał uchronić Naruto od błędu, który on popełnił, a który dzięki Minato zrozumiał i potrafił naprawić.

- Powaliło cię?! O tym się nie da zapomnieć!

- Wyzbądź się strachu. Strach tylko przeszkadza - powiedział spokojnie, skupiając się na drodze, która przez dużą ilość samochodów, stawała się trudniejsza i zmuszała do zmniejszenia prędkości. Licznik do tej pory wskazujący coś koło dwustu na godzinę, teraz zjechał do stu dwudziestu. - Tak mawiał twój ojciec - dodał.

- Mój ojciec...? - spytał zaskoczony.

- Sasuke! Lusterko! Spójrz w lusterko! - Z radia doleciał głos Suigetsu, wyraźnie wskazujący, że jest czymś przejęty. Uchiha poszedł za jego radą. Aż sapnął zaskoczony.

- Cholera! - zaklął, zaciskając ręce na kierownicy i przygryzając wargę. Tego się nie spodziewał. Nie po tych, którzy wraz z nim nie raz przemierzali ulice, drwiąc sobie z zasad prędkości, grając na nerwach policjantom.

- Co się dzieje? - spytał Naruto, wyczuwając zdenerwowanie mężczyzny. - Znowu policja?!

- Gorzej - warknął brunet, łapiąc za nadajnik, co chwilę zerkając wstecz. - Karin, znajdź jakiś objazd, nie możemy wlec się w tym korku!

- To oni? Ludzie Orochimaru, tak?! - spytał Juugo, gdy dziewczyna skupiona na ekranie laptopa, starała się znaleźć najlepsze wyjście z sytuacji. - Co się, kurwa, dzieje?! - krzyknął, skręcając ostro w lewo, by utrzymać szyk i nie rozdzielić się z Uchihą.

Sportowe wozy z policyjną syreną umieszczoną na dachu, z każdą chwilą się zbliżały. Fioletowe węże wymalowane na pomarańczowej karoserii jakby wiły się w pogoni, by ukąsić swą ofiarę.

- Sam chciałbym wiedzieć - prychnął Sasuke, manewrując między samochodami z piskiem opon. - Cholera, Naruto, trzymaj nadajnik, ja potrzebuję obu rąk - Jakby na potwierdzenie tych słów, pociągnął za ręczny, skręcając w lewo w ostatniej chwili, by ominąć hamujący przed nimi pojazd.

- Sasuke, dwieście metrów, na prawo, zwrot o sto pięćdziesiąt stopni! Szybko, inaczej wjedziemy na czołowe! - poinstruowała Karin, zaciskając pięści. Nienawidziła takich sytuacji, w których adrenalina gwałtownie się podnosiła.

- Zrozumiałem! - krzyknął do trzymanego przez blondyna, tuż przed swoją twarzą, nadajnika. Naruto starał się zachować spokój, uwierzyć, że wszystko będzie w porządku. Nie chciał umierać. Zimny pot wstąpił na jego plecy.

- Niech bóg seksu ma nas w swej opiece - dodał Suigetsu, oczekując na odpowiedni moment. Światła miasta tworzyły misterne smugi, rozlewając się fanaberią barw nad ich głowami.

***

- Sasuke, teraz! - Krzyk dziewczyny zabrzmiał jak sygnał do walki.

Trzy, czarne jak noc samochody, skręciły ostro w bok. Dym wzniósł się spod opon, głośny pisk zawtórował muzyce wydobywającej się z jednego z klubów. Pojazdy zafalowały, zarzucane siłą prędkości, hamujące koła zostawiały czarne linie na szarym asfalcie. Ludzie zamroczeni alkoholem zobaczyli tylko metaliczny błysk czerni i granatu, sukienki dziewcząt podwiało do góry.
I wszystko nagle ustało.

- Udało się... - odetchnęła Karin, łapiąc się za serce. Znów jechali prostą, dość pustą uliczką. - Nie zdążyli skręcić. Mamy przewagę, przypuszczam, patrząc na ruch uliczny i prędkość z jaką się poruszają, że dogonią nas na terenie Asakusy, może wcześniej. Zależy którędy pojadą. Wydaję mi się, że oni wiedzą, że szukamy dróg bez blokad i mają wgląd na mapę satelitarną, jak my.

- To i tak nie za dobra informacja - mruknął Uchiha. - Do Ueno zostało jeszcze trochę drogi, na dodatek nie wiadomo, co jest przed nami. I nawet jak tam dotrzemy, jak ich, do cholery, zgubimy? To nie policja, oni mają dobre wozy, możliwe, że lepsze niż nasze!

- A czy czasem to nie ty powtarzasz, że nie ważne przy czym stoisz, ważne, jak tym jeździsz? Wyluzuj, damy radę. Nawet jeśli ich kochanki mają tyle energii, że mogą latać, my ich pokonamy trzymając się ziemi! - rzucił inteligentnie Suigetsu, dodając gazu.

Naruto, który czuł się zupełnie wyłączony z rozmowy, jak zbędny bagaż, lub piąte koło u wozu, próbował włączyć swój telefon. Chciał się na coś przydać, pokazać, że można na niego liczyć. Że Uchiha może na nim polegać, że to mu będzie zawdzięczał ratunek przed tymi cholernymi glinami. Niestety, komórka jak na złość postanowiła udać się na spoczynek.

- Sasuke, daj mi swój telefon - rzucił, wyciągając kartę ze swej ulubionej Nokii. Mężczyzna spojrzał na niego ironicznie.

- Po co ci mój telefon? - spytał, ignorując przepisy ruchu drogowego, jadąc złym pasem. Blondyn warknął coś pod nosem.

- Po prostu daj, postaram się wyeliminować ogon. - Brunet spojrzał na niego z powątpiewaniem, jednak podał mu swoją komórkę. Warto spróbować. Może mu się uda, w końcu dobrze jest mieć jakiś plan, niż nie mieć go wcale, pomyślał, kątem oka obserwując jak Naruto wykręca numer i z zaciętą miną, przystawia aparat do ucha.

- Shikamaru? - Uchiha drgnął słysząc to imię.

- To ty, Naruto? - rozległ się zaspany głos po drugiej stronie. - Cholera, człowieku, jest pierwsza, jutro mam ciężki dzień, to takie kłopotliwe, nie...

- Zrobisz coś dla mnie? To naprawdę ważne, ściga mnie policja, mogę...

- Policja?! W coś ty się wpakował? Gdzie jesteś? - Mężczyzna nieco się rozbudził. Dało się słyszeć skrzypienie łóżka i brzdęk tłuczonego szkła.

- Gdzieś... w Ikebukuro chyba. Jedziemy w kierunku Nippori - odpowiedział blondyn, rozglądając się wokół. Nie patrzył jednak na kierowcę.

- Jedziemy?

- Nie czas na wyjaśnienia. Dasz radę ustawić kolczatkę w Asakusie, na tej głównej ulicy, gdzie jest ten bank? I aktywować ją, gdy miną cię trzy, czarne, sportowe samochody?

- No tak, ale... - Już zamierzał zaprotestować, gdy Naruto rzucił błagalnym tonem:

- Proszę, będę twoim dłużnikiem!

- Dobra. Zrobię co w mojej mocy, ale pamiętaj, nie zapomniałem o akcji, którą odstawiłeś kilka dni temu. A, i bez paczki szlugów nie pokazuj mi się na oczy - powiedział, rozłączając się. Chłopak odetchnął z ulgą.

- Załatwione. Musimy dostać się do Asakusy, na główną drogę - Spojrzał zadowolony na bruneta, jednak po chwili uśmiech zszedł mu z twarzy. - Coś nie tak?

- Nie, dobra robota - odparł, nie patrząc w jego stronę. Skrzynia biegów zazgrzytała. Sasuke nerwowo przygryzł wargę, starając się nie odbiegać myślami zbyt daleko, a ponownie skupić na jeździe.

- Nie kłam, przecież widzę jak reagujesz na każdą wzmiankę o "Konoha" - rzucił, wygodniej siadając na fotelu. - Znasz ich?

- Można tak powiedzieć - odparł wymijająco, zmieniając pas ruchu. Juugo i Suigetsu utrzymywali ustalony szyk.

- Więc, w czym problem? - Nie dał się zbyć niesatysfakcjonującą go odpowiedzią. Obserwował poważną i skupioną na drodze, twarzy mężczyzny, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że coś przeoczył.

- Przestaniesz pytać, jeśli odpowiem? - spytał, kierując onyksowe tęczówki w jego stronę, a gdy potwierdziło mu skinienie głową, kontynuował. - Po prostu nie jestem tam mile widziany i nie wiem, czy to naprawdę dobry pomysł, bym się im pokazał.

- Dlaczego?

- Miałeś więcej nie pytać - poinformował Uchiha, przecinając skrzyżowanie na czerwonym świetle. Zignorował trąbiące samochody, zerkając w tył, by upewnić się, że towarzysze jadą za nim.

- Twoja odpowiedź mnie nie satysfakcjonuje - blondyn nadymał śmiesznie policzki, krzyżując ręce na piersi. Naprawdę ciekawiło go, co może mieć wspólnego z gangiem ulicznym ktoś taki, jak Uchiha. W końcu nie miał pojęcia o jego dzieciństwie, o jego życiu przed tym, jak trafił do ich domu. Owszem, pewne fakty znał, ale nic mu nie mówiły.

- To już nie mój problem.

- Cholera, draniu! Powiedz, o co chodzi! - krzyknął, kręcąc się w fotelu i mnąc w dłoniach czarną koszulkę, nie należącą do niego.

- Po co? - zapytał obojętnie, starając się wyminąć pas samochodów, które korzystały z sygnalizacji świetlnej. Przejechał przez skrzyżowanie. O mały włos, a Suigetsu zostałby staranowany przez pędzącego tira; zdążył się jednak usunąć, co skomentował w dość niewybrednych słowach przez radio.

- Pocą to się nogi nocą! - rzucił buńczucznie Naruto, ignorując mężczyznę nawijającego coś z głośnika. - Bo może mogę pomóc - dodał już normalnym głosem, obserwując bruneta uważnie.

- Nie wydaję mi się - odparł obojętnie, łapiąc za nadajnik. - Suigetsu, uważaj jak jeździsz. Ślepotę się leczy.

- To ty uważaj, jak kierujesz - odpyskował głos z radia. - Przez ciebie prawie wpakowałem się pod pędzącego tira! Masz oczy, więc rób z nich użytek i patrz na boki, proste.

- Przestańcie - powiedział spokojnie Juugo, znając charakter swojego 'przywódcy'. - To nie czas na kłótnie i docinki. Nie wydaję się wam podejrzane, że nie ma żadnych komplikacji? Że nigdzie nie widać policji? - A Naruto ponownie poczuł się odsunięty na bok, co wcale mu się nie podobało. Siedział jednak cicho, obserwując nocne życie miasta.

- Może urządzili kółko wspólnej adoracji Shibuyi? - zażartował biało-włosy, popijając soczek z rurką. - Daj spokój, dobra nasza, że ich nie ma.

- Ale Juugo może mieć rację. Coś mi tu śmierdzi, przeważnie ta dzielnica roiła się od radiowozów, a nie ma ich wcale - dodała Karin, śledząc trasę na mapie w komputerze.

- To teraz bez znaczenia, zbliżamy się do Asakusy - poinformował Uchiha. - Jeśli plan Naruto wypali, a oni pojawią się przed tym, jak znajdziemy się na głównej ulicy, będziemy wolni i bez problemu schowamy się w Ueno i poczekamy, aż Shinagawa nie zostanie uwolniona od policji. Wtedy wrócimy do domów.

- Główna ulica jest czysta, nie ma na niej samochodów - odparła Karin. - I nigdzie ich nie widzę, myślałam, że dogonią nas właśnie tu.

- W takim razie przegrupujmy się, szyk jastrzębia będzie dobry - polecił Sasuke, wysuwając się na przód, na sam środek ulicy. Juugo zjechał na lewo, Suigetsu na prawo, pozostając w pewnej odległości w tyle.

- Widzę ich! Wyjadą zaraz z prawej uliczki! Gazu, bo zajadą nam drogę! - krzyknęła Karin, po dłuższej chwili, gdy wjechali już na teren Asakusy.

I dziewczyna miała rację. W momencie, gdy przejeżdżali przez ulicę z prawej strony wynurzyły się dwa wozy, ślizgając na jezdni z charakterystycznym dźwiękiem. Ścigańci przyspieszyli.

- To tu, tam gdzie świeci ten wielki, karminowy napis, bank! - krzyknął Naruto, dostrzegając znajome zabudowania. - Gdy go miniemy, otworzą kolczatkę!

Uchiha nic nie odpowiedział, skupiając się na kierowaniu pojazdem, który przy dużej szybkości skręcał nieco w lewo. Wyczuwając odpowiedni moment, przesunął wajchę skrzyni biegów w tył, potem w bok, by zmienić na jeden z najwyższych biegów, osiągając dwieście pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. To nie najwyższy osiąg, ale nie widział potrzeby by przyspieszać. Ta prędkość była najodpowiedniejsza, by zachować pełne panowanie nad wozem.

Pod kołami zastukała mała 'chopka', kryjąca pod sobą kolce. Gdy tylko ją minęli, nagle przesunęła się, w świetle lamp błyszcząc srebrnymi ostrzami.

Wrodzy ścigańci, zauważając ową przeszkodę, krzyknęli ze strachu, gwałtownie hamując. Jednak na nic im się to zdało; dźwięk pękających kół i zgrzyt metalu o jezdnię, wprawił w poślizg pędzące samochody. Światła zagrały na pomarańczowej powierzchni. Po chwili jeden z wozów uderzył w sklepową wystawę, tłukąc szybę z głośnym trzaskiem. Drobinki szkła zawirowały w świetle sączącym się z ulicznych lamp. Drugi samochód przewrócił się, przekoziołkował i dachując, zatrzymał na szarej ścianie muru.

Drużyna "Taka", zatrzymała się nieopodal, obserwując całą tą akcję z daleka. Dwie sylwetki pojawiły się na jezdni, składając w pośpiechu kolczatkę. Czarne wozy skierowały się w tamtą stronę.

- Wsiadajcie! - krzyknął Naruto, gdy wyminęli zniszczone samochody, nawet nie sprawdzając, czy ich kierowcy żyją. Nie było na to czasu. - Shikamaru, tutaj! - Pomachał dłonią przez otwartą szybę. Dwie postacie ruszyły w ich kierunku, dźwigając złożoną kolczatkę.

Wsiedli do wozu Uchihy, który ruszył z piskiem opon, oddalając się od miejsca wypadku.